امروزه دو نوع دارچین تجاری وجود دارد: دارچین سیلان و دارچین کاسیا. اصلی ترین تولید کننده ی دارچینِ کاسیا، کشور اندونزی است. این نوع دارچین، بو و عطر قوی تری نسبت به دارچین سیلان دارد. دارچین سیلان گران تر است و بیشتر در سریلانکا تولید می شود و عطر و طعم ملایم تری برای تهیه و پخت نان و نوشیدنی های گرم مثل قهوه و شکلات داغ دارد.
مصریان باستان در حدود 2000 سال پیش از میلاد مسیح در فرآیند مومیایی کردن، از دارچین برای معطر کردن مردگان خود استفاده می کردند.
کتاب مقدس یهودیان، چندین بار به ادویه هایی مثل دارچین اشاره کرده است: نخستین بار زمانی است که به موسی امر می شود از دارچین شیرین (qinnāmôn) و سنا در روغن مقدس استفاده کند.
در چين باسـتان دارچین بـرای بهبود دردهای مفصلی و نارسايی تنفسی استفاده می شد. لقمان حكيم جوشانده ی این گیاه را بـرای بیمـاری های عصبی معـده و روده تجـويز می کرد. دارچـين از نظـر طبيعـت گرم و خـشک است و آن را ضد نفخ، مـدر، بادشـكن، اشـتهاآور، مقـوی معـده، ضدعفونی كننـده، مسكن درد گـوش، ضد ورم، ضـد سرفه و درمان كننده ی تب و لرز و بواسير و ورم كليه دانسته اند. در درمان سـردرد، دنـدان درد، بدبويی دهان، سکسکه، عفونــت مثانه، سرماخوردگی و آنفولانزا، روماتيسم و التهاب مفاصل، ترميم زخم و رفع لک بـه كار می رود. دارچین محرک عمومی بدن است، جريان خون را تسريع و تنفس را تحريک می كند.این گیاه افزون بر نشاط آور و ضد دلهـره بودن در درمان جنون هم بكـار می رفتـه اسـت.